Dionysius bar Salibi, Commentary on The Gospels, Mt 5:33-37

Dionysius bar Salibi, Commentary on The Gospels, Mt 5:33-37

Written 12th Century.

Source: Dionysius bar Salibi (1906). Commentarii in Evangelia, eds. J. Sedlacek and JB Chabot (CSCO 2.98.1.1) p.222-223. Paris.

---

Source: Dionysius bar Salibi (1906). Commentarii in Evangelia, Trans. J. Sedlacek and JB Chabot (CSCO 2.98.1.2) p.166-167. Rome.

V. 33) Persolves Domino iuramenta tua; h. e. fidelis sis dum iuras et persolve iuramenta tua, non dicens falsum.

V. 34) Non per caelum, quia tronus Dei est. Solebant Iudaei iurare per haec. Deus autem infinitus est et incorporeus, et non indiget trono et scabello; sed quia putabant Iudaei Deum esse corporalem, dixit: Si per haec non licitum est ut iurarent, neque per Ierusalem, neque per caput tuum, multo minus per Deum. — Quare nihil scriptum est de furto? h. e. quia negotium furti in hoc mendacii includitur, quia e furto nascitur mendacium. Quod autem non permisit eis iurare per caelum et cetera, h. e. ut cohiberet eos a iuramentis. Rursus, quia adhuc cultas idolorum multum vigebat, ne putarent Iudaei, sicut pagani, caelum et terram in se possidere maiestatem et pulcritudinem, indicat causam maiestatis eorum et pulcritudinis esse proximitatem ad Deum. 

V. 36) Neque per caput tuum iurabis; h. e. prohibet quin iuremus, ut abhorreamus a iuramentis, et ut indicet nos non posse mutare in crinibus capitis nostri pilum unum in nigrum vel in album. — Et si vi ducunt me ad iuramenta, quid faciam? Sit tibi praeceptum Dei pretiosius et validius omnibus necessitatibus, et cum viderit mentem tuam firmam omnino non iurandi, liberabit te; si autem praetextum ceperis, ne unum quidem praeceptum tenebis. — Et quomodo scriptum est : Iuravit Dominus et non mentietur, et-: Iuravi et statui…? Et dicimus: Illud iuravit Dominus pro “confirmavit” esse, vult Scriptura nos docere. Et illud rursus quod dixit: Abhinc in tres dies subvertetur Ninive, quasi in terrefactionem statuit hoc, ut converterentur ad paenitentiam.

V. 37) Sed erit sermo vester: Ita, ita, h. e. est, prout est; et : non, non, h, e. non est id, prout non est. — Quod haec excedit, a malo est ; h. e. mendacium a maligno, scilicet Satana, est. Ergo omnis qui mentitur, socius est Satanae. — Sancti Iohannis : Quod haec excedit iuramenta vocat, quia a maligno sunt. — Et si iuramenta a Satana sunt, cur praecepit lex ut iurarent? h. e. quia lac parvulis proficuum est, viris autem nocivum est, ita etiam iuramenta temporibus primis, quia homines erant pueriles, bona erant; tempore autem Christi mala sunt et a maligno, quia venit natura nostra ad perfectionem, et postulatur a nobis iustitia magis quam a scribis et Pharisaeis. Et “a malo” vocat haec iuramenta, quia potest una res esse bona et mala, alia et alia ratione, alio et alio tempore, verbi gratia occisio. Occisio enim Habel mala est, sed illa (manibus patrata) Eliae, et Phinees, bona est. Et fermentum quandoque sumitur de bono, quandoque de malo. Ita sunt res multae quae vocantur indifferentes; ita etiam iuramenta tempore legis bona erant, nunc vero noxia.

Regula Orientalis, 30

Regula Orientalis, 30

Monastic rule, written in the late 5^th century, likely in Italy or France.

Source: Havener, O. S. B., Carmela Vircillo Franklin, O. S. B. Francis, and J. Alcuin. Early monastic rules: The rules of the fathers and the Regula orientalis, p. 79. Liturgical press, 1982.

Among all the brothers this will be observed: that obeying their seniors and deferring to one another, they have patience, moderation, humility, charity and peace—without falsehood and hypocrisy, cursing, multiplicity of words, or the taking of an oath. So that no one may himself lay claim to anything nor take possession of anything as his own, let them hold all things in common.

Sedulius Scotus, Collectaneum in Mattheum (5:34)

Sedulius Scotus, Collectaneum in Mattheum (5:34)

Written c. 850 CE, by Irish monk, Sedulius Scotus. The commentary on the passage (Matt. 5:33-37) is largely a compilation and reworking of Patristic material. Sedulius opens (v. 33) with Jerome followed by Augustine. He uses Augustine for the main body of the passage (v. 34-36), and ends (v. 37) with Hilary followed by Augustine. In the conclusion to v. 34a ("Do not swear at all") Sedulius offers a small independent contribution within a re-purposed Augustinian argument on the use of a necessary oath, wherein he argues that "omnino" should be understood as "assidue" (continually; frequently; incessantly). This likely an allusion to Sir. 23:7-11 (Vulg).

Source: Bengt Löfstedt, ed. 1989. Sedulius Scottus: Kommentar Zum Evangelium Nach Matthäus Vol. 1 (1,1 - 11,1), p. 171. Verlag Herder. [Translation mine].

Therefore the Lord does not prohibit swearing if necessity demands it, as with the Apostle; he forbids to swear "omnino," that is continually ('assidue'), so that we do not fall into perjury by custom of swearing.  Swearing then, should not be understood as a good, but as something necessary. Refrain from it as much as you can, using only when needed, when men are slow to trust without an oath.

-

Non ergo nos Dominus vetat iurare, si necessitas poposcerit, ut Apostolus iurauit, sed "omnino," hoc est 'assidue,' iurare prohibet, ne per consuetudinem iurandi in periurium incidamus. Quapropter qui intelligit non in bonus, sed in necessariis iurationem habendam, refrenet se quantum potest, ut non ea utatur nisi in necessitate, cum uiderit pigros esse homines ed credendum, nisi iuratione firmentur.