Martyrdom of Polycarp 4; 9-10

Martyrdom of Polycarp 4; 9-10

Martyrdom c. 155- 177 CE.

Source: Ehrman, Bart D., trans. 2003. The Apostolic Fathers Volume 1: I Clement. II Clement. Ignatius. Polycarp. Didache, p. 373; 379-381. Loeb Classical Library 24. Harvard University Press.

4. But there was a person named Quintus, a Phrygian who had recently come from Phrygia, who was overcome with cowardice once he saw the wild beasts. This is the one who compelled both himself and several others to turn themselves in. But the insistent pleas of the proconsul convinced him to take the oath and offer a sacrifice. Because of this, brothers, we do not praise those who hand themselves over, since this is not what the gospel teaches.

---

9. But as he entered the stadium a voice came to Polycarp from heaven: "Be strong, Polycarp, and be a man [Or: be courageous]." No one saw who had spoken, but those among our people who were there heard the voice. Finally, when he was brought forward, there was a great uproar among those who heard that Polycarp had been arrested. When he was brought forward the proconsul asked if he was Polycarp. When he said he was, the proconsul began trying to persuade him to make a denial, saying, "Have respect for your age," along with other related things they customarily say: "Swear by the Fortune of Caesar, repent, and say Away with the atheists/" But Polycarp looked with a stern face at the entire crowd of lawless Gentiles in the stadium; and gesturing to them with his hand, he sighed, looked up to heaven, and said, "Away with the atheists."

The proconsul became more insistent and said, "Take the oath and I will release you. Revile Christ." But Polycarp responded, "For eighty-six years I have served him, and he has done me no wrong. How can I blaspheme my king who has saved me?"

10. When the proconsul persisted and said, "Swear by the Fortune of Caesar," Polycarp answered, "If you are so foolish as to think that I will swear by the Fortune of Caesar, as you say, and if you pretend not to know who I am, listen closely: I am a Christian. But if you wish to learn an account of Christianity, appoint a day and listen." The proconsul replied, "Persuade the people." Polycarp said, "I think you deserve an account, for we are taught to render all due honor to rulers and authorities appointed by God,8 in so far as it does us no harm. But as to those, I do not consider them worthy to hear a reasoned defense."

Eighth Council of Toledo (653 CE), Canon 2

Eighth Council of Toledo (653 CE), Canon 2

Source: PL 84: 416-422

II. Secundae disputationis occursu adfuit negotium tam difficile quam et grave, in quo de refugis atque perfidis disputatione commota, utrumne posset eorumdem temperari sententia damnatorum, magno satis conatu est exquisitum. Sed cum illarum series conditionum, ad quas decursis non longe temporibus pro eorum penuria hostilitatis vastitas nos iurare coegerat, nostris esset auditibus recensita, tantam reperimus obligationis illic inesse texturam, ut macularum suarum nodositas non tantum videretur prohibitionem dedisse transgressionum, quantum conclusisse viscera pietatum. Aderat enim quod in utroque pavor agebat, et ne sancti nominis profanatio fieret et ne miserationis operatio interiret, quia et ex Dei nominis profanatione non aberat quod terrebat et ex prohibitione pietatis aderat quod taedebat, dumque alterno periculorum obiectu se prolatae sententiae compugnarent, periclitabamur ancipites in bifido partium dissidentium calle, quo diremptionis tramite iudicium properaret; sed cum gressibus disputationis nostrae sese difficultatis congressio devia obiecisset, properandi tandem relicto discrimine, cum fragore singultuum et imbribus lacrymarum ad Deum qui pietatis fons est verba simul et corda convertimus.

Aspira, sancte Spiritus, et ducito nos in portum voluntatis tuae, sedatis fluctibus ignorantiae nostrae: ecce enim periculorum syrtes in littore cursus nostri pervenimus atque hinc de obviantibus naufragiorum obicibus quo dispositionis nostrae vela pandamus attentionis consideratione non cernimus. Sed aspira rursum, sancte Spiritus, et dato nobis te donante nosse quid iubeas ac te iuvante implere posse quod iusseris, ut et perlustrando illumines quod nescimus et adiuvando perficias quod implere pavemus. Si iam ergo in te requiescentes, erroneorum fluctuum pavoribus abdicatis, commercia nos iubes disponere pacis, inchoemus illa quae et in gloriam tuae omnipotentiae conferantur et humanae saluti te annuente donentur. Temporibus non procul excursis cum quorumdam refugarum tumultuosa seditio frequenter vastationes terris inferret, et scandala populis cum excidiis irrogaret, adeo ut captivorum turmas reducere et desolationes terrae quae tali concussae sunt peste quilibet conatus nequeat reparare, exactum est vi potius necessitatis exortae quam deliberatione iudicii, ut contra eosdem eisdemque simillimos cum omni fere populo acerrima iuramenta daremus, unde iurasse nos per attestationem divini nominis conditio iuramenti demonstrat, et ne resolvi queat sacrae Scripturae auctoritas instat; scribitur namque in Exodo: Non assumes nomen Domini Dei tui in vanum, nec enim insontem habebit Dominus eum qui assumpserit nomen Domini Dei sui frustra. Item in Levitico: Non periurabis in nomine meo, nec pollues nomen Domini Dei tui: ego Dominus. At vero quia illata pressurarum acerbitas resolvi possit ac debeat tam vinculorum et lamentorum horror insinuat, quam eiusdem auctoritatis Dominicae praecepta commendant: etenim iuxta veterem translationem ita quosdam per Isaiam gravi exprobratione Dominus increpat dicens: Vae filii desertionis, dicit Dominus: fecistis consilium non per me, et sponsionem non per spiritum meum, adiicere peccatum super peccatum. Item Ieremias: Iniquitates nostrae declinaverunt ista et peccata nostra amoverunt bona a nobis, quia inventi sunt in populo meo impii et laqueos statuerunt ad dispergendos viros et comprehenderunt: ut laqueus stans plenus volatilibus, sic domus eorum plena dolo. Et per Michaeam: Eheu mihi anima, quia periit revertens ad terram, et qui corrigat inter homines non est; omnes in sanguine iudicantur; unusquisque proximum suum tribulat tribulatione; in malum manus suas praeparant. Ad beneficentiam certe quae divinis oculis tanto est gratior quanto et invenitur esse praestantior, sic nos Isaias instruit dicens: Dissolve colligationes impietatis, solve fasciculos deprimentes. Paulus etiam vas electionis: Pietas ad omnia utilis est. Et Iacobus: Iudicium sine misericordia illi qui non fecerit misericordiam; superexaltat autem misericordia iudicium. Ioannes item: Qui odit fratrem suum homicida est, et scitis quia omnis homicida non habet vitam aeternam in se manentem? Et per semetipsum Veritas: Diligite inimicos vestros, benefacite his qui vos oderunt: et iterum: Dimittite et dimittetur vobis; si autem non dimiseritis, nec Pater vester coelestis dimittet vobis peccata vestra. Ecce sunt dominicae iussionis hinc inde astipulata firmissima cautione praecepta, ac proinde quia sunt divini oris prosecutione taxata, permanebunt per omnia aeterna lege praefixa. Quid ergo? nunquid aut iuramenti iustitiam aut misericordiae pacem sibi contraire narrabimus, dum scriptum sit: Misericordia et veritas obviaverunt sibi, iustitia et pax se complexae sunt? Aut quia controversiarum lapsus sese in contentione diffundunt adeo unius partis assertionem narrabimus non implendam? cur alterius assertio partis iacturae comminatur instantiam? Et quia iuramenti custodia ultionem non temperat pavescendam, idcirco impietatis atrocitas mortem pariet exsecrandam? absit. Etenim si publicis sacramentorum gestis, quod Deus avertat, a quibuslibet illicita vel non bona exstitisset conditio alligata, quae aut iugulare animam patris aut agere compelleret stuprum sacratissimae virginis; nunquid non tolerabilius esset stultae promissionis reiicere vota, quam per inutilium promissorum custodiam exhorrendam criminum implere mensuram? Quod si ita esset, quomodo crederetur unius observantia iussionis esse fons pietatis, cum emitteret rivulos ultionis? aut quaenam illa esset sacrae observatio legis quae sacrilegia committeret pravitatis, vel cuius mensurae aequitas videretur, ut ex unius praecepti cautela necis exoriretur immanitas truculenta? At nunc non ita contendimus ut contentionum divortiis concitatis nos ipsos contentionis certaminibus misceamus. Est vere pax in utroque quod dicimus, quia sic sanctus Spiritus iter nostrorum cursuum temperat, ut in nullo devium hoc a sua dispositione secludat: unde plena iam voce, pleniori fide, plenissimaque intentione praedicimus, atque in totam sanctae ecclesiae universitatem praedicamus pariter et optamus, nulla profanatione solius et summae divinitatis nomen existere assumendum, nullo periurii sacrilegio indebite profanandum, nullo uspiam contractu fallaciae contingendum. Nam si attestante Veritate propter profanationem periurii evitandam prohibetur omnino iurare, cum dicitur: Sit sermo vester: EST, EST, NON, NON; quod plus autem his est, a malo est: quomodo impunitum erit nomen tantae gloriae voluntarie profanasse, dum in eo taxata fides dignoscitur interiisse, vel quatenus pacis foedera in gentium discidia ligabuntur, si non iuramenti pacta sanctiori integritate serventur? Etenim omne quod in pacis foedere venit tunc solidius substat, cum iuramenti hoc interpositio roborat, sed et omne quod animos amicorum conciliat tunc fixius durat, cum eos sacramenti vincula ligant, omne etiam quod testis astipulat, tunc verius constat, cum id adiectio iurationis affirmat; quod si et testis deficiat, innocentis fidem sola iurisiurandi taxatio manifestat. Hinc et ut motibus humanis divina voluntas panderet quod volebat, ne labens fragilitas pro incerto teneret quod inviolatae veritatis promissio exprimebat, per Isaiam loquitur dicens: Ego Dominus et non est alius, in memetipso iuravi: si ergo tantae institutionis limite sunt votiva iuramenta servanda, quis alienorum a veritate haec adstruat execrabiliter violanda? Stabunt ergo sacrae auctoritatis vivida iussa nec vana profanatione erunt aliquatenus temeranda; verum ne iuramenta quae data sunt videantur in nos ita penitus miserationum conclusisse praecordia, ut nullam de pietatis affectu animae viscera concipiant indulgentiam parituram, sic stabilitis contractibus iuramenti sinum misericordiae aperimus, atque ita cunctis Deo placita devotione misereri censemus, ut nos nec iuramenti teneat cautio reos, nec inhumanitas faciat exsecrandos. Occurrere certe miserorum ruinis debet subsidio unusquisque quo valet, et relevatione alienae vindictae a se Dei removere vindictam: libat enim Domino prospera qui ab afflictis pellit adversa. Inde Iob ante passionis experientiam impendens patientibus quod in passionis suae patientia memorabat, suarum virtutum catalogum texens inter caetera sic connectit: Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduae consolatus sum: et paulo post: Flebam quondam super eum qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi. Hinc et Salomon: Erue eos qui ducuntur ad mortem, et qui trahuntur ad interitum liberare non cesses. Quibus sanctae auctoritatis instructi decretis, nec sanctum nomen profanasse nos constat, quod nullatenus profanandum vox nostrae praedicationis insinuat, et indulgentiae visceribus adapertis, licet oris sui professione damnati difficile mererentur absolvi iuxta quod scriptum est: Sanguis tuus super caput tuum, os enim tuum locutum est adversum te: et iterum: Ex ore tuo iustificaberis, et ex ore tuo condemnaberis; tamen pietatis intuitu et parcendi viam pandimus et misericordiam prorogamus; huius sane promissionis incaute crudam cruentamque temperare sententiam illa quam maxime compellimur causa, quod haec duo mala licet sint omnino cautissime praecavenda, tamen si periculi necessitas ex his unum temerare compulerit, id debemus resolvere quod minori nexu noscitur obligare. Quid autem ex his levius, quidve sit gravius pio rationis acumine vestigemus; etenim dum periurare compellimur, creatorem quidem offendimus, sed nos tantummodo maculamus; cum vero noxia promissa complemus, et Dei iussa superbe contemnimus et proximis impia crudelitate nocemus, et nos ipsos crudeliori mortis gladio trucidamus: illic enim duplici culparum telo percutimur, hic tripliciter iugulamur. Restat ergo ut eo nostra pergat sententia quo misericordiae patuerit via, quae ita Domino probatur accepta, ut plus eam cupiat quam sacrificia veneranda, dicente ipso: Misericordiam volui et non sacrificium. Hac indulgentiae concessa licentia miserationis ipsius opus in gloriosi principis potestatem redigimus, ut quia Deus illi miserendi aditum patefecit, remedia pietatis ipse quoque non deneget, quae ita principali discretione moderata persistant, ut et illis sit aliquatenus misericordia contributa et nusquam gens aut patria per eosdem aut periculum quodcunque perferat aut iacturam, haec miserationis obtentu temperasse sufficiat. Caeterum quaecunque iuramenta pro regiae potestatis salute vel contutatione gentis et patriae vel hactenus sunt exacta vel deinceps exstiterint exigenda, omni custodia omnique vigilantia insolubiliter decernimus observanda, a membrorum truncatione mortisque sententia religione penitus absoluta. Sed ne pravarum mentium versuta nequitia nosmet ad periurii quandoque devocet culpam, nec a sanctae fidei regula hanc asserat venire sententiam, tam divinae auctoritatis oracula, quam praecedentium Patrum asserta huic narrationi curavimus innectenda. Etenim incommutabilis idemque semper existens Dei summi natura praecellens sua saepe in sacris litteris legitur mutasse promissa, et pro misericordia temperasse sententiam: unde quamlibet sit impassibilis atque immutabilis idem quidem deitate firmissima, crebro tamen eius et iuramenta leguntur et poenitentia, quae sacris exstant mysteriis adoperta. Iurare namque Dei est a se ipso nullatenus ordinata convellere, poenitere vero eadem ordinata cum voluerit immutare. Sic enim per Ieremiam dicit: Repente loquar adversum gentem et adversum regnum, ut eradicem et destruam et disperdam illud: si poenitentiam egerit gens illa a malo suo quod locutus sum adversum eam, agam et ego poenitentiam super malo quod cogitavi ut facerem ei. Et per Ezechielem: Si dixero iusto quod vita vivat et confisus in iustitia sua fecerit iniquitatem, omnes iustitiae eius oblivioni tradentur, et iniquitate sua quam operatus est in ipsa morietur: Si autem dixero impio: Morte morieris, et egerit poenitentiam a peccato suo, vita vivet et non morietur. Si ergo nostra conversio sic divinam mutat sententiam, cur miserorum tantae lacrymae vel pressura tam crudam non temperet ex miseratione vindictam? Hinc etiam populo Israelitico saepe ultio promissa suspenditur, et Ninivitarum perditio divinae sententiae permutatione sedatur.

At vero illustri laudum titulo praeclarus auctor Ambrosius in libro de Officiis primo huiuscemodi rei causa sic loquitur: Est etiam contra officium, nonnunquam promissum solvere, sacramentum custodire, ut Herodes qui iuravit quoniam quidquid petitus esset daret filiae Herodiadis, et necem Ioannis praestitit ne promissum negaret. Nam de Iephte quid dicam qui immolavit filiam quae sibi victori primum occurrerat, quo votum impleret quod spoponderat ut quidquid sibi primum occurrisset offerret Deo? Melius fuerat nihil tale promittere quam promissum solvere parricidio. Item in libro tertio: Purum igitur ac sincerum oportet esse affectum, ut unusquisque simplicem sermonem proferat, vas suum in sanctitate possideat, nec fratrem circumscriptione verborum inducat, nihil promittat inhonestum, ac si promiserit, tolerabilius est promissum non facere quam facere quod turpe sit. Saepe plerique constringunt se iurisiurandi sacramento, et cum ipsi cognoverint promittendum non fuisse, sacramenti tamen contemplatione faciunt quod spoponderint; sicut de Herode supra scripsimus, qui saltatrici praemium turpiter promisit, crudeliter solvit, turpe quod regnum pro saltatione promittitur, crudele quod mors prophetae pro iurisiurandi religione donatur. Quanto tolerabilius tale fuisset periurium sacramento? Et post pauca de Iephte disserens: Miserabilis, inquit, necessitas quae solvitur parricidio. Melius est non vovere quam vovere id quod sibi is cui promittitur nolit exsolvi. Et post paululum: Non semper igitur promissa solvenda omnia sunt. Denique ipse Dominus, sicut Scriptura indicat, frequenter suam mutat sententiam. Vir quoque sanctissimus Augustinus vestigationis acumine cautus, inveniendi arte praecipuus, asserendi copia profluus, eloquentiae flore venustus, sapientiae fructu fecundus, haec in suis narrat affatibus: Duo sunt omnino genera mendaciorum in quibus non magna culpa est; sed tamen non sunt sine culpa cum aut iocamur aut quod promisimus mentimur . Illud primum in iocando ideo non est perniciosissimum quia non fallit, novit enim ille cui dicitur ioci causa esse dictum. Secundum autem ideo mitius est, quia retinet nonnullam benevolentiam. Idem ipse: Non auferat, inquit, veritas misericordiam, nec misericordia impediat veritatem; si enim pro veritate aut quasi rigida veritate oblitus fueris misericordiam, non ambulabis in via Domini, in qua misericordia et veritas obviaverunt sibi. Beatus etiam papa Gregorius et libris et meritis honorandus, atque in ethicis assertionibus pene cunctis merito praeferendus, sic in libris infert moralibus: Quia ergo behemoth iste ita inexplicabilibus nodis ligat, ut plerumque mens in dubio adducta unde se a culpa solvere nititur inde in culpa arctius adstringatur, recte dicitur: Nervi testiculorum eius perplexi sunt. Argumenta namque machinationum illius quasi collaxantur ut relinquant, eo magis implicantur ut teneant. Est tamen quod ad destruendas eius versutias utiliter fiat, ut cum mens inter minora et maxima peccata constringitur, si omnino nullus sine peccato evandendi aditus patet, minora semper eligantur, quia et qui murorum undique ambitu ne fugiat clauditur, ibi se in fugam praecipitat ubi brevior murus invenitur. Nostri quoque saeculi doctor egregius, Ecclesiae catholicae novissimum decus, praecedentibus aetate postremus, doctrinae comparatione non infimus, et quod maius est in saeculorum fine doctissimus, atque cum reverentia nominandus Isidorus in libro Sententiarum secundo haec pro tali narrat negotio: Non est conservandum sacramentum quo malum incaute promittitur, veluti si quispiam adulterae perpetuam cum ea permanendi fidem polliceatur: tolerabilius est enim non implere sacramentum, quam permanere in stupri flagitio. Similiter in Synonymis: In malis promissis rescinde fidem, in turpi voto muta decretum, quod incaute vovisti non facias. Impia est promissio quae scelere adimpletur. Haec de sacris paginis auctoribusque praecipuis brevissime sufficiat praelibasse, nam plurima colligere poterit qui haec attentius legendo quaesierit: caeterum quibus haec nequaquam sufficiunt, vel hinc sumant cum rubore silentium, quia optamus ut vas electionis anathema esse Christo pro fratribus nostris, quam perdurare crudelibus in delictis.

Peraldus, Summa de Vitiis, Tractatus IX, Pars II, Caput 4.

Peraldus, Summa de Vitiis, Tractatus IX, Pars II, Caput 4.

Written in Lyon c. 1236 CE by a French Dominican.

Source: Peraldus. Summae virtutum ac vitiorum: Tomus secundus, p. 389-391. Ed.: Compagnon & Taillandier, Lyon 1668. Text available at "The Peraldus Project." http://www.unc.edu/~swenzel/peraldus.html

Caput 4: De peccato periurii et de duabus speciebus eius.

Sequitur de peccato periurii. Et notandum quod duae sunt species periurii. Una est iuratio perversa, alia iuramenti liciti transgressio. Ad detestationem vero secundae speciei periurii notandum est quod ille qui iuramentum licitum facit, ipse quasi laqueum ad collum suum ponit, iuxta illud Proverbiorum 6: "Illaqueatus est verbis oris tui, et captus propriis sermonibus."(Prov 6:2) Quando vero iuramentum licitum transgreditur, ipse laqueo illo quasi propriis manibus se strangulat. Potius expediret ei quod solummodo contritus esset et quod laqueo ad collum suum posito ipse strangularetur quam quod iuramentum licitum transgrederetur.

De duodecim quae debent retrahere hominem a peccato periurii.

De aliena vero specie iuramenti notandum est quod duocecim sunt quae deberent homines cohibere a peccato illo. Primum est quod ille qui scienter peierat, in primo periurio suo manum illam diabolo dat qua ipse tangit evangelium vel qua tanget manum illius cui iurat; et donec ipse poeniteat de periurio illo, manus illa diaboli est; et quandocunque se manu illa signat, hoc facit manu diabolica; et cibus quem manu illa signat, manu diaboli signatur. Secundum est hoc quia cum alia peccata fugiant et quasi timeant res sacras, peccatum periurii non timet eas sed illis appropinquat. Si quis vult fornicari si est intra ecclesiam, ipse exit inde; si est in cimeterio, ipse exit inde; si propinquus est coemeterio vel ecclesiae, elongat se ab eis. Ille vero qui vult peierare intrat ecclesiam, si ipse erat extra; intrat ad altare et committit peccatum periurii, quandoque super altare, quandoque super evangelium, quandoque super ipsum corpus Christi, quod horrendum est dictu. Mirum est quomodo ipsa terra eum non absorbet, vel quomodo angeli qui assistunt circa corpus Christi eum non perimunt. Ipse etiam diabolus timet res sacras et quasi reveretur, quod non facit ille qui peierat.

Tertium est hoc quod ille qui peierat fur et sacrilegus esse videtur. Contrectat enim rem alienam invito Domino et rem sacram, quia nomen Domini sanctum assumit contra prohibitionem illam Exodi 20, "Non assumes nomen Dei tui in vanum."(Exo 20:7.)

Quartum est hoc quod ipse falsarius est. Si quis sigillo alicuius domini sibi commisso ad confirmandam aliquam veritatem uteretur ad aliud confirmandum, ipse falsarius iudicaretur. Et si faceret hoc de sigillo domini Papae, ipse esset excommunicatus ipso iure, nec posset absolvi ab episcopo suo. Sic cum Deus permiserit hominibus ut assumant nomen suum ad confirmationem veritatis, ut utantur nomine ipsius ad confirmationem falsitatis, ipsi falsarii sunt et quoad Deum excommunicati excommunicatione illa quae dicitur 1 Corinthiorum 16: "Si quis non amat Dominum Iesum Christum, anathema sit."(1 Cor 16:22)

Quintum est hoc quod ille qui scienter peierat, ipse praeter morem aliorum peccantium vult Deum involvere in peccato suo. Cum enim iurare secundum Augustinum sit Deum in testem adducere, (Cf. Augustine, En in Ps 109.17) cum ipse iurat falsum, ipse vult adducere Deum ad testificandum falsum. Talis inquantum in se est vult maius malum facere Christo, ut videtur, quam eius crucifixores. Ipsi enim intulerunt Christo tantum malum poenae; ipse vero vult eum involvere in malum culpae, quod deterius est. Ipse vult facere reputari Deum deceptorem, dum in nomine eius quasi per manum eius vult homines seducere. Quod genus peccati non legimus commissum fuisse etiam a diabolo, licet diabolus mendax sit et pater eius, et per mendacium homines seducat; non tamen legimus quod ipse iuramentum mendacio addat, ut melius possit seducere, sicut faciunt illi qui peierant.

Sextum est hoc quod cum "in nomine Iesu flectatur omne genu caelestium, terrestrium, et infernorum," ut legitur Philippensium 2, (Phil 2:10) ille qui peierat, cum in nomine Christi contumeliam Deo faciat, deterior videtur esse illis qui in inferno sunt, qui in nomine eius genu flectere dicuntur.

Septimum est hoc quod cum homo per haec torqueatur per quae peccat, et talis in nomine Dei peccet, ipse in nomine Domini merito punietur; ut cum illud invocaverit, non exaudiatur, et cum ad illud fugerit, non protegatur, cum aliis hominibus nomen Domini refugium sit, iuxta illud Proverbiorum 18: "Turris fortissima nomen Domini, ad ipsam currit iustus et salvabitur."(Prov 18:10)

Octavum est hoc quod periurium enumeratur inter ea quae Dominus odit, Zachariae 8, ubi sic legitur: "Unusquisque malum contra amicum suum ne cogitetis in cordibus vestris, et iuramentum mendax ne diligatis; omnis enim haec sunt quae odi, dicit Dominus." (Zech 8:17)

Nonum est maledictio quae est super periuros et in praesenti et in futuro. Unde Zachariae 5: "Vidi hominem," etc. Et subditur: "Et dixit ad me Dominus: Haec est maledictio quae egreditur super faciem omnis terrae, quia omnis fur sicut ibi scriptum est iudicabitur. Et omnis iurans ex hoc similiter iudicabitur. Educam illud, dicit Dominus exercituum, et veniet ad domum furis, et ad domum iurantis in nomine meo mendaciter, et commorabitur in medio domus eius, et consument eum et ligna eius et lapides."(Zech 5:3-4)

Decimum est hoc quod peccatum istud replet hominem iniquitate. Unde Ecclesiastici 23: "Vir multum iurans replebitur iniquitate, et non discedet a domo illius plaga." (Sir 23:12) In fine huius verbi tangitur poena periurorum in praesenti.

Undecimum est hoc quod periurus perdit Deum dum iurat. Perdit etiam iustitiam sive fidem suam. Repellitur enim post periurium a testimonio; claudit etiam sibi ingressum regni caelestis. Unde in Psalmo: "Quis ascendet in montem Domini, aut quis stabit in loco sancto eius?"(Ps 23:3). Et subditur: "Qui non iuravit in dolo proximo suo."(Ps 23:4). Ibi per contrarium innuitur quod ille qui iurat in dolo proximo suo non intret.

Duodecimum est hoc quod sacra scriptura propter magnum periculum periurii adeo dissuadet iuramentum quod quibusdam visum est quod iuramentum prohibeat. Unde Matthaei 5: "Ego autem dico vobis non iurare neque per caelum neque per terram," etc. (Matt 5:34-35)

Septem quae sacra scriptura dissuadet circa iuramentum.

Et notandum quod circa iuramentum septem dissuadent in sacra scriptura. Primum est appetitus iurandi sive affectio. Unde Iacobi 5: "Ante omnia, fratres mei, nolite iurare, neque per caelum, neque per terram, neque per aliud quodcunque iuramentum. Sit autem sermo vester est, est, non, non, ut non sub iudicio decidatis." (Jas 5:12). Secundum est assiduitas iurandi. Unde Ecclesiastici 23: "Iurationi non assuescat os tuum. Multi sunt casus in illa." (Sir 23:9). Et iterum: "Nominatio Dei non sit assidua in ore tuo." (Sir 23:10). Tertium est iurare ex levi causa vel nulla. Unde Deuteronomii 5: "Non usurpabis nomen Dei tui frustra; quia non erit impunitus qui super re vana illud assumpserit." (Deut 5:11).

Quartum est iurare per creaturas. Unde Matthaei 5: "Ego autem dico vobis non iurare omnino, neque per caelum, quia thronus Dei est, neque per terram, quia scabellum pedum eius est." (Matt 5:34-35).

Tria alia quae dissuadentur circa iuramentum sunt falsitas eius quod iuratur, subita iuratio, et iuratio iniusta, quae per oppositum innuitur Ieremiae 4 ubi sic legitur: "Iurabis, vivit Dominus in veritate et in iudicio et in iustitia." (Jer 4:2).

Ideo autem dissuadent iurare per creaturas, ne assiduitate sic iurandi labantur homines in idololatriam.

Symeon the New Theologian, 11th Ethical Discourse.

Symeon the New Theologian, 11th Ethical Discourse.

Written early 11th century. 

Source: Symeon the New Theologian. On the Mystical Life. Vol 2: On Virtue and Christian Life, p. 150-151. PPS 15. Trans: Alexander Golitzin. SVS Press. 1996.

You who have been commanded to visit those in prison and minister to them according to your ability, to make no request of him who has taken what is yours, and give your cloak as well to him who would sue you for your coat, nor this alone, but to lay down your very life unto death for the sake of God's commandment, when you go to court for the sake of lost money and transgress God's precept, when you are grieved, vexed, and consign your brother to prison: are you not obviously insane by angering God and waning against Him, and depriving yourself of eternal life? He who would pastor Christ's flock, therefore, and feed His sheep with the teaching we have described in order to make them fat and fruitful with righteousness, how can he worry about fields at the same time and engage in concern for possessions, go to court for them and frighten off those who would abuse them unjustly, sometimes approaching the judge and sometimes resisting controversies and lies, and sometimes even becoming himself responsible for oaths and perjuries? For it is necessarily the case, given that the pastor is telling the truth, that his opponents in court will lie and take oaths and commit open perjury. But, if this is the way things happen, how will such things be bearable to the soul that loves God, or how will the people involved be pleasing to the God Who said: "But I say to you, do not swear at all...but let what you say be simply `Yes' or 'No' anything more than this comes from the evil one" [Mt 5:34, 37]; and again: "Amen, amen I tell you, on the day of judgement men will render account for every idle word" [Mt 12:26].